Teleurstelling: je veroorzaakt het zélf. Zo ongeveer was de strekking van Berts overweging vanmorgen. Hij zei nog heel veel mooie dingen, maar dit was de kern. Jij maakt zelf de beelden, jij koestert verwachtingen, jij hebt er emoties omheen gemaakt – en de werkelijkheid zal daar nooit aan voldoen.
Na afloop van de viering praat ik met Hilda, een oud collega van me. Ze is voor het eerst in De Duif en het beviel haar. We praten na en natuurlijk komen we op De Tiltenberg. 15 jaar geleden ongeveer hebben we onze geliefde Tiltenberg moeten sluiten, de financiën kregen we niet rond. Zij was er hoofd van de keuken en ik was de directeur. Ik zie haar nog in volle glorie, genietend de scepter zwaaien in de keuken, of in vergadering met haar gastvrouwen. Ik zie haar overstuur in de deuropening van mijn kantoor. We hebben er keihard voor gewerkt, zei ze. Ja, het was een droom – een prachtig retraitecentrum, een geliefde plek van velen – we gingen er vol tegenaan.
Vorige week zei ik in mijn overweging: de belangrijkste vraag in je leven is welke pijn je wilt lijden. Waarvóór ben je bereid pijn te lijden. Droom je van een eigen bedrijf of lig je er al wakker van? Vele nachten lag ik wakker. Zoveel nachten, dat mijn coach zich terugtrok. Hij had vol vertrouwen gezegd dat hij de helft van zijn gage zou terugbetalen als het niet lukte om het centrum van de grond te krijgen. Het geld kregen we terug. En ik deed een stapje terug in mijn carrière, geen eindverant¬woording meer: maak mij maar onderbaas.
Tijdens de kerstborrel op mijn werk vroeg iemand me: Is dat niks voor jou, zou jij niet aan het roer willen staan? Ik betwijfel het. Houd ik genoeg van leiding geven om er weer voor wakker te liggen? Of koester ik misschien de verkeerde verwachtingen?